Dirk Geldof

De juiste dingen doen. Dat was de centrale boodschap gisterenmiddag op het bijzonder boeiende cradle-to-cradle-symposium van Groen! in het Vlaamse Parlement. C2C is veel meer dan een nieuwe stap in afvalrecyclage. Het is een totaal nieuwe manier van economisch denken en doen, een compleet andere manier van produceren. Cradle to cradle is een concept dat dicht aanleunt bij de kringloopeconomie.

“We moeten niet minder maar juist meer produceren”, provoceert prof. Michael Braungart. “Als we maar ophouden met het maken van slechte producten en uitsluitend nog intelligente producten ontwerpen, gemaakt van materialen die we steeds weer kunnen teruggeven aan technische of biologische kringlopen. Dit is het grondbeginsel. Zo brengen we eco-effectiviteit in de praktijk“.

Braungart brengt een hoopvol verhaal. Van minder vervuilen door meer eco-efficiëntie moeten we een stap verder naar veel betere ontwerpen, met een veel hogere effectiviteit. We moeten alles opnieuw ontwerpen: het is een boodscschap die langzaamaan ook bij ons ingang vind in kringen van ontwerpers en zelfs bij bedrijven. Hoopvol, innovatief, stimulerend, dus 200% te steunen. Op één voorwaarde. Dat we tegelijk ook de bestaande consumptiepatronen in vraag blijven stellen. Want in tegenstelling tot Braungart blijf ik er van overtuigd dat we opnieuw met grenzen zullen moeten leren leven, met een notie van 'genoeg'. Dat is de basisboodschap, in mijn boek 'We consumeren ons kapot'. En ik blijf er ook na het symposium van overtuigd.

Hoezeer die grenzen nodig zijn, bleek vandaag nog op het nieuws. De VRT meldt dat het verkeer op onze autowegen blijft toenemen, ondanks de hoge benzineprijzen. En ondanks de klimaatopwarming, denk ik er dan bij. En het nakende einde van olie, zoals deze week nog bleek. Desondanks nog meer auto's en vrachtwagens op de baan, dat los je niet op met efficiëntere voertuigen, zelfs niet met cradle-to-cradle design van nieuwe auto's of zelfs nieuwe vormen van mobiliteit. Willen we de klimaatcrisis aanpakken, dan moet ook ons gedrag wijzigen. Want we zullen op alle fronten alles moeten doen wat kan, de volgende 10 jaar.

Er is nog maar voor 40 jaar aardolie, schrijft De Tijd vandaag. Dat gaan wij nog meemaken. Het wereldenergieverbruik is in 2007 met 2,4 procent gestegen tot 11.099 miljoen ton aardolie-equivalent. In Azië nam het verbruik met ruim 5 procent toe, in China met 7,7 procent. In de Europese Unie daalde het energieverbruik met 2,2 procent.

Stilaan komt het einde van olie in zicht. Niet alleen schaarste zal de prijs verder de hoogte injagen, ook de moeilijkere ontginning van de laatste reserves. Ondertussen blijft de vraag stijgen. Energie zal in de 21ste eeuw nooit meer zo goedkoop worden als in de 20ste eeuw. Dat los je niet op met een BTW-verlaging die onze energieverslaving in stand houdt, wel met de ombouw naar een economie die minder energie nodig heeft, en ze duurzamer produceert. Dat blijft de missing link tussen koopkracht en duurzaamheid in het huidige debat.

Vandaag verscheen het nieuwe nummer van Alert, het tijdschrift voor zorg en sociale politiek. Dikke Freddy richt zich in een schitterende brief tot Marino Keulen, minister van wachtlijsten voor sociale woningen. Want wie er één nodig heeft, kan er nog steeds niet altijd terecht. Om van de taaleisen nog maar te zwijgen...

Dikke Freddy is een column van schrijver Erik Vlaminck. Maar vooral is Dikke Freddy een vaste klant bij alle welzijnsinstellingen, daklozencentra en café De Nachtegaal. De hele brief aan Marino Keulen lees je hier. Doen!

	Bijlagen
	3402DikkeFreddy.pdf

Volgens de controversiële Britse socioloog Frank Furedi leven we in een ‘cultuur van angst’. Furedi stelt dat een alomtegenwoordige angst onze samenleving verlamt en onze vooruitgang bedreigt. Furedi valt daarbij ondermeer de milieubeweging aan omdat ze angst zou stimuleren. De vraag is of zijn analyses en provocaties het debat vooruithelpen.

Die uitgangsvraag is uitgewerkt in een pas verschenen artikel in Oikos nummer 44, waarvan de tekst onderaan te vinden is. In het artikel probeer ik een alternatief aan te reiken voor Furedi. Leren omgaan met onzekerheid is daarbij een beter alternatief dan toegeven aan angst of de kop in het zand steken, zoals Furedi.

Concreet zullen we in de 21ste eeuw mensen instrumenten moeten geven om (ondermeer) te leren omgaan met de groeiende diversiteit in onze samenleving, met de nieuwe technologische uitdagingen, met een meer flexibele arbeidsmarkt, of met steeds concreter en alarmerender klimaatnieuws. Maar tegelijk, want anders gaat het uitsluitend om een privatisering van risico’s en om een versterking van het recht van de sterkste, moet de politieke wereld haar verantwoordelijkheid nemen door een beter migratie- en integratiebeleid, een verantwoord technologie- en innovatiebeleid, een modernisering en versterking van een sociale bescherming die vrijheid en een minimale zekerheid kan verzoenen, en een klimaatbeleid dat moedig en gedurfd is om bedrijven tot snellere innovatie aan te zetten, striktere uitstootbeperkingen op te leggen en ook levensstijlen in vraag durven stellen.

In die betekenis moeten we inderdaad voorbij de (vermeende) cultuur van de angst, omdat angst verlammend kan werken en mensen reactionair maakt: het doet ze teruggrijpen naar oude vertrouwde kaders. Hoopgevende perspectieven moeten daarom onzekerheid kunnen kaderen, beperken door goede beleidskaders en mensen wapenen om er mee om te gaan.

Wil je meer lezen? Het volledige artikel ‘Cultuur van angst of leren leven met onzekerheid’ vind je hieronder in pdf.

	Bijlagen
	44 05 Geldof, Cultuur van de angst of leren leven met onzekerheid[1].pdf

Vandaag opende officieel het eerste deel van park Spoor Noord, zonder meer één van de belangrijkste realisaties van Groen! de voorbije legislatuur. En het grootste stuk park dat de stad de voorbije decennia bijkreeg.

Vele duizenden mensen zakten vandaag af naar het nieuwe park op het vroegere spoorwegemplacement. En zoals het Antwerpen Noord past: met alle nationaliteiten en kleuren door elkaar. En omdat een mens een objectief oordeel nodig heeft: de kinderen vonden het schitterend.

Tussen de Leien en het Viaduct Dam is nu het eerste deel open, het stuk tussen Viaduct-Dam en Schijnpoort volgt volgend jaar. Dan is het park groter dan het hele stadspark. Deze groene long moet nieuwe impulsen geven aan Antwerpen Noord, van het Sintjansplein en de Seefhoek tot Dam en Schijnpoort.

Dat nu alle partijen de groene pluim mee op hun hoed willen steken, is een goede zaak en de verdienste van Groen!. Hopelijk volgen ze nu ook andere voorstellen, bijvoorbeeld voor een kaaipark langsheen de Schelde bij de heraanleg de volgende jaren. Want meer groen doet geeft zuurstof aan de stad, letterlijk en figuurlijk.